شنبه، شهریور ۰۳، ۱۳۸۶

آفتاب که می‌دمد، اگر آن صبح زود با صبح باشی خیلی چیزها را می‌تواند در روح‌ات عوض کند. و یک صبح برای شدن کافی است.

دوشنبه، اسفند ۲۸، ۱۳۸۵

زمان

امروز، به عادتِ این چند روزه‌ی اخیر، یک فیلم کرایه‌ای دیدم، با عنوانِ "طوفان ذهن"، که محصول مشترک برزیل و ایتالیاست. نمی‌دانم چرا، اما هنگام دیدن این فیلم حس عجیبی داشتم. خاطره‌های فراوانی از خاطرم می‌گذشت که اشتراکات بسیاری با تجربه‌های شخص اول این فیلم داشت.
گرچه من مثل او اهل شیطنت نبوده‌ام و هیچ‌وقت از طرف خانواده مورد بی‌مهری قرار نگرفته‌ام، اما با این وجود لحظات فراوانی داشته‌ام که در آن‌ها از اینکه هیچ‌کس نمی‌تواند آنچه می‌گویم را درک کند، یا احساساتم را دریابد، غم و اندوه وجودم را فراگرفته. عمیقاً تنهاییِ اجباریِ انسان را درک کرده‌ام؛ چیزی که به نظرم نمی‌رسد حتا در هر دنیای دیگری و با هر اسلوب و قوانین دیگری رفع‌شدنی باشد.

بعضی وقت‌ها به ذهنم می‌رسه که چقدر ایده‌هایی که تبدیل به این فیلم‌ها شدن رو میشه با پرداخت به‌تر و صرف وقت بیش‌تر، زیبا‌تر، عمیق‌تر و به‌تر کرد و چیزهای واقعاً جذابی از توشون در آورد.
اما زمان دشمنیه که همیشه خلاقیت رو سرکوب می‌کنه و معجزه آفریدن رو برای انسان غیرممکن.

دوشنبه، اسفند ۲۱، ۱۳۸۵

زندگی به آدم فرصت جبران اشتباهات را می‌دهد، اما فرصتی برای جبران اتلاف وقت‌ها وجود ندارد.

یکشنبه، اسفند ۲۰، ۱۳۸۵

رفته بودیم برای چاپ کارت عقد یکی از اقوام.
یک متنی به ما داده بودند، که کمی عجیب و غریب بود.
آقای چاپچی فرمودند که چرا این متن را می خواهید چاپ کنید؟
گفتم: دستور از مقامات بالاست و ما ملزم به رعایت.
گفت: آخر این متن را خیلی‌ها نمی‌فهمند.
گفتم: خوب نفهمند، مگر چه می‌شود.
یک آقایی که تصادفاً دو سه روز قبل‌ از این ماجرا با هم آشنا شده بودیم، آنجا بود. این را که گفتم از خنده داشت می‌مُرد.
یک‌بار متن را خواند. گفت راست می‌گوید، متن بدی نیست.
اشکالی ندارد که بعضی هم نفهمند. به هر حال یک چیزی هست، برای خالی نبودن عریضه.

شنبه، اسفند ۱۹، ۱۳۸۵

چه قانون درونی‌ای را رعایت می‌کنید؟

پزشک‌ها جوری حرف می‌زنند که انگار فقط سلامتِ بدن مهم است.
روانشناس‌ها فقط به سلامتی و بهداشت روان می‌اندیشند.
و آن‌ها که جامعه‌شناس هستند فقط در پی ایجاد قوانینِ درونی‌ای در جامعه هستند که جامعه را سالم و پویا حفظ کند.
اما یک قانون درونی باید جوری برای انسان عمل کند، که با توجه به اولویت‌های فرد، بهینه‌ترین حالت را برای او به وجود آورد.

جمعه، اسفند ۱۸، ۱۳۸۵

سخت است. دشوار باید باشد. شدنی نیست. من در مورد آن نمی‌توانم کاری بکنم. هر چه بیش‌تر در طول زمان پیش می‌رویم، به‌کارگیری این واژگان بیش‌تر می‌شود. دیگر درختِ زندگی ترکه‌ای نیست که آن را بتوان به هر طرفی واداشت.

چهارشنبه، اسفند ۱۶، ۱۳۸۵

وقتی گذشته را مرور می‌کنم، خیلی وقت‌ها به وقایعی برمی‌خورم که آن روزها برای من از اهمیت بسیار زیادی برخوردار بوده‌اند و تعیین کننده و اساسی به حساب می‌آمده‌اند، اما الان می‌بینم که آن شرایط ویژه‌ای را که من برای‌شان محسوب می‌کرده‌ام، اصلاً در کار نبوده است.
اضطراب فراوانی که در هنگام فکر کردن به آن‌ها وجودم را فرا می‌گرفت، می‌توانست اصلاً نباشد. چون آن‌ها اصلاً اهمیتی را که من برای‌شان تصور می‌کردم نداشتند. جریان زندگی می‌گذرد و بسیاری مواقع شرایط به دلخواه آدم پیش نمی‌رود.
زیاد نباید نگران نتیجه‌ی کار بود. بیش‌تر باید نگران تلاشی که می‌کنی باشی. چون آن تلاش است که تو را می‌سازد، نه آن نتیجه.
این را هم از انجیل عیسا به خاطر آوردم.
چیزی شبیه این گفته بود عیسا که تلاش خود را انجام دهید، اما نتیجه را به خداوند واگذار کنید.
افوض امری الی الله، ان الله بصیر بالعباد

یکشنبه، اسفند ۱۳، ۱۳۸۵

امسال برای من خیلی زود گذشت. نمی‌دانم چرا اما حس می‌کنم که هنوز خیلی کارهای دیگر مانده که باید امسال انجام می‌دادم، اما انجام نداده‌امِ شان.
این روزها سخت احساس درماندگی می‌کنم و ضعف.

و اخباری که از درون و بیرون می‌رسد. تحولاتی که روز به روز فکر کردن را دشوارتر، هراس‌انگیزتر و بدفرجام‌تر می‌کند. با این‌ها چه کنم.
یکی از دوستان جمله‌ی جالبی می‌گفت: "مطمئن باشید که اوضاع و احوال بدین قرار نمی‌ماند. قطعاً بدتر از این خواهد شد." این تجربه‌ای است که از روزی که دوستم بیان کرده تا به امروز صحت‌اش را آزموده‌ام و سربلند بیرون آمده.
شاید البته گهگاه مثال‌های نقض کوچکی پیدا شده، ولی کلیت قضیه در همه‌ی احوال زندگیِ من همین بوده است.

شنبه، اسفند ۱۲، ۱۳۸۵

چیکار کنم که خوشم بیاد؟

من چیکار باید بکنم که خوش‌آمدهای زندگیم زیاد بشه. یعنی از چیزهای بیش‌تری نسبت به چیزهایی که الان ازشون خوشم میاد، خوشم بیاد؟ می‌دونین؛ آخه روز به روز داره از تعدادِ چیزهایی که ازشون خوشم میاد کم میشه و مدام میزان علاقه‌مندیم به چیزهایی که قبلنا خیلی ازشون خوشم میومد کم‌تر. چیکار باید بکنم؟

دوشنبه، بهمن ۱۶، ۱۳۸۵

درباره‌ی "مسئله‌ی دانش و اینترنت"

مثلاً متدولوژی
این نوشته‌ی من اختصاص دارد به سعید حنایی کاشانی و دو نوشته‌ی اخیرش: «دانش در اینترنت» و «فوکویامای زمانه». پیش از هر چیز، نخست نوشته‌ی او را در زیرِِ نوشته‌ی خودم در "word" (که چکنویسِ من است) کپی می‌کنم که هم موقع نوشتن بتوانم دوباره بر آن نظر کنم و هم هر جا که لازم بود، از قرائنِ گفتارم در متن او، نمونه بیاورم.

تذکر تعمیمی
مدتی است که نظرِ من معطوف شده است به تفاوت‌‌های شیوه‌ی برخورد و به عبارت حکما "مشی تعامل"ِ دانشورانِ علوم انسانی و علوم فنی و مهندسی، اما برخوردهایِ خودِ افراد هر یک از این دو گروه، چنان متفاوت است که مشکل بشود قضاوتی کلی در این مورد ارائه دادو عاملِ تفاوت در رفتار را بودن در یکی از این دو گروه دانست به خاطر توجه به همین نکته، هیچ تعمیمی را در این مورد برای خودم جایز نمی‌دانم.

بررسی منابع!
به هر حال، در این نوشته بیش‌تر سعی می‌کنم نوشته‌ی نخستِ کاشانی با عنوانِ «دانش در اینترنت» را بررسی کنم. (یا به قول رفقا بررسم) پرسش اصلیِ کاشانی، در این نوشته از "امکان دست‌یافتن به دانشی اعتمادپذیر در اینترنت به آسانی" است. بند دوم نوشته‌ی کاشانی حیرت‌انگیز است، حداقل برای من. تمایزی که او میان نوشته‌هایی که صرفاً برای فضای مجازی نوشته می‌شوند و نوشته‌هایی که در رسانه‌های رسمی نوشتاری منتشر می‌شوند، قائل می‌شود؛ چنان است که گویا او معتقد است هیچ‌گاه چیزی که تنها در فضای مجازی منتشر می‌شود، ارزشمند نیست. با کمال تحیر، به نظر می‌رسد کل نوشته‌ی او این گزاره را معتبر می‌داند.
بند بعدی نوشته‌ی او چنین برداشتی از نوشته‌اش را مستحکم‌تر می‌سازد. او به نظام حاکم بر تولیداتِ فکریِ نوشتارهای چاپی می‌پردازد و بنا را بر این می‌گذارد که "نوشتن در اینترنت هنوز نه کاری اقتصادی است و نه کاری حیثیتی، که بتوان آثار منتشر شده در آن را جزو آثار علمیِ خود محسوب کرد". و از این منظر این پرسش را مطرح می‌سازد که "آیا پایگاه‌های اینترنتی می‌توانند واجدِ مطالبی باشند که «ارزش» علمی داشته باشند؟" او تمایزی عظیم، میان نشر در اینترنت و نشر چاپی قائل می‌شود.

مالِ او، مالِ من
خوب، تا اینجای نوشته‌ی من واجد چیزی از من نیست. فقط نقل قولی است از کاشانی و ارائه‌ی بیانی دیگر از آن. (که البته این یکی خیلی از من است، مال خودِ خودِ من است) می‌توانید بقیه‌ی نوشته‌ی او را هم از منظرِِ چنین بیانی بخوانید تا همه‌اش مال من هم بشود!

دشواری پاسخگوئی متقابل
اما وقتی که می‌خواهیم در مقام پاسخ‌گویی به این سؤالات برآییم، آنچه به نظرمان می‌رسد، بسیار کوبنده و زهردار است؛ بیش‌تر به خرافه می‌ماند، چون به تجربه برای ما نهادینه شده؛ اما می‌دانیم که خرافه نیست؛ با این حال هیچ گونه نمی‌توانیم آن را ثابت کنیم. از طرفی بعضی از پاسخ‌های ممکن به نوشته‌ای چون این نوشته و یا گفته‌هایی از این دست، آنچنان به نظرمان ابتدائی می‌رسد که فکر نمی‌کنیم نویسنده در حین بیان از آن‌ها غافل بوده باشد.

تکّه‌پرانی
مثلاً در اینجا به سختی می‌توانیم قبول کنیم که نویسنده‌ی چنین نوشته‌ای نمی‌داند که اینترنت یا فضای مجازی، اگر برای او امری فارغ از اقتصاد، علم و ارزش باشد، برای بسیاری این‌چنین نیست. نمی‌توانیم بپذیریم که او نمی‌داند اینترنت معادل مجموعه‌ی وبلاگ‌ها نیست (که حتا اگر چنین می‌بود، باز هم گفته‌های او مجال بروزِِ مستدل نمی‌یافت) و نمی‌توانیم بپذیریم که او عقیده دارد، یک ژورنال علمی، مثل بسیاری از ژورنال‌های علمی-تخصصی که تنها در فضای مجازی منتشر می‌شوند (و یا در کنارِ انتشار مجازیِ گسترده، انتشار کاغدیِ محدودی نیز دارند)، از نظر او فقط و فقط به این دلیل که اینترنتی هستند، شامل خواصی هستند که او ذکر می‌کند؛ "غیر علمی بودن"، "بی‌ارزشی"، "عدم اهمیت اقتصادی و غیره و ذلک"، "سازمان‌نیافتگی"، "فاقد اعتبار و خاصیت اعتبار آفرینی".
نمی‌توانیم بپذیریم که او محدوده‌ای میان انواع مختلف چیزهایی که در فضای مجازی عرضه می‌شوند، با کیفیت‌های متفاوت‌شان، قائل نیست و همه‌ی آن‌ها را به یک چوب می‌تواند براند. نمی‌توانیم بپذیریم که افرادی چون او با این همه گشت‌وگذار در اینترنت کماکان از ارزش‌های اقتصادی فضای مجازی غافل‌اند و فضای مجازی را در کل جایی دور از ارزش و فارغ از محدودیت‌های اقتصادی می‌دانند.
مطالبی که پس از این نوشته، و در نوشته‌های بعدیِ کاشانی، او در صدد طرح آن‌هاست، در درجه‌ی نخست می‌خواهند پاسخ‌گوی این پرسش باشند که: "آيا نويسندگانی که در اينترنت مطلب می‌نويسند يا منتشر می‌کنند، چه حرفه‌ای و چه غيرحرفه‌ای، آثارشان را می‌توان با معيارهای حرفه‌ای و علمی سنجيد؟ و به عبارت ديگر، آيا آثار منتشرشده در اينترنت «دانش» به شمار می‌آيند؟"

اوج تکّه‌پرانی
اگر حداقل پایان‌نامه‌ها و تحقیق‌های منتشر شده عرصه‌ی کامپیوتر و نرم‌افزار را دنبال کرده‌باشید، دیده‌اید که چند درصد منابع و مأخذِ یک مقاله یا پایان‌نامه در این رشته، از این فضایِ به نظر "فاقد ارزش علمی" و "جدای از دانش" به دست فرد رسیده است.
آگاهان می‌دانند که این رقم، تقریباً در همه‌ی دانشگاه‌های این کشورِِِ عزیز، صددرصد (٪100) است. ضمناً آگاهان می‌دانند که مطالب منتشر شده در اینترنت، در یک سایت علمی معتبر نیز، از نظر داوران می‌گذرند و با دقت و وسواسی "ارزشمندساز" و "دانش‌زا" منتشر می‌شوند، تا اعتبار علمی آن سایت را حفظ کنند، حتا اگر مقاصد اقتصادی نیز در این زمینه مطرح نباشند (که اصولاً در فضای علمی، مسئله‌ی اقتصادیِ بحث و مزایای اقتصادی آن، از اهمیت چندانی برخوردار نیست).

آگاهان البته نمی‌خواهند نظریه‌های مطرح شده درباره‌ی انتشارِ آزاد و تئوریِ آفریننده‌ی پدیده‌ای مثل "ویکی‌پدیا" را مطرح سازند، که قضیه بیخ پیدا کند.

و اما یک تجربه‌ی کلی
من یکبار این تجربه را در قالب یک نوشته‌ی ژیانی گفته بودم. اینکه وقتی عیوب کوچک اتفاق نیفتند، زنهاری است بر وقوع یک عیب بزرگ. به نظر من، افرادی مثل آشوری، ملکیان و کاشانی که هم خودشان و هم دیگران، تاکید زیادی بر دقت و ریزبینی‌شان در بررسی مسائل دارند، بسی اتفاق می‌افتد که دچار اشتباهات بزرگ‌تر از آنچه خودشان فکرش را می‌کنند، می‌شوند. اثبات این مسئله بر عهده‌ی خوانندگان است.

شنبه، بهمن ۰۷، ۱۳۸۵

ماجرای فسردن

هر چی زور زدم، چیز جالبی نشد. بعد از این همه وعده و وعید، خیلی دوست داشتم اقلاً بتونم در مورد خودم چیز خوبی بنویسم، اما... اما امان از استضعاف، امان از کمبود امکانات، امان از جهان سوم، امان از همه چیز، الا خودم. خب دیگه نمی‌خوام این بار خیلی مقدمه چینی کنم. برم سراغ قصه‌ی خودم.
قصه‌ی "شازده کوچولو" رو که حتماً شنیدید دیگه. اونجا اگه یادتون باشه، "شازده کوچولو" توی سفرش به یکی از این سیارک‌ها به یه "میخواره"‌ای برمی‌خوره و ازش می‌پرسه که چرا دائم میخوارگی می‌کنه و پا نمیشه بره یه کار درست‌وحسابی بکنه. "میخواره" میگه که: "آخه من افسرده‌ام. غمناک‌ام. مِی می‌زنم تا این غم رو فراموش کنم." شازده کوچولو میگه که: "اون غم چیه که میخوای فراموشش کنی؟" میگه: "غم‌ ِ اینکه دائم مِی می‌زنم و هیچ کار درست‌حسابی‌ای نمی‌کنم."
این "لوپ (حلقه‌ی)" بی‌نهایتِ جالبیه که به نظر خنده‌دار می‌یاد و احمقانه. اما چشمتون روز بد نبینه که داداشتون یه روز الکی‌الکی خودشو توی یه همچین لوپی انداخت.
از قدیم گفتن که "یه دیوونه یه سنگو توی یه چاه می‌ندازه و صد تا آدم عاقل نمی‌تونن درش بیارن". همین شد حکایت ما. داشتیم راست‌راست راه می‌رفتیم که یه دفعه دیدیم افتادیم توی این " لوپ"ی که گفتم. اونم به چه سادگی.

خب هممون می‌دونیم که چقدر از وقت‌های زندگیمونو بیخودی تلف می‌کنیم. این قاعده‌ی زندگی‌های ماست. هیچ فکر کردین که چقدر از زندگیتون در جهت اون هدفیه که از زندگی دارین. بقیه‌ش میشه تلف کردن دیگه. نه؟ و خودِ من هم که تا قبلِ این فکر، استادِ وقت‌تلف‌کردن بودم و به بطالت گذروندنِ اوقات، با فکر به این موضوع و شمردن تمثیل‌هاش در مورد کارای دیگران، "ییهو" دیدم که، ای دل غافل، خودم که از این لحاظ از همه بدترم. و از غم و ناراحتیِ تلف شدنِ وقت، دیگه نمی‌تونستم هیچ کاری بکنم! این جوری شد که ییهو به جای 90 درصدِ وقت‌ام، دیگه از اون به بعد همش تلف میشد.
حالا دقیقاً این امرِ مُهُم همزمان شده بود با مورد تایید قرار نگرفتنِ موضوع مورد علاقه‌م برای پایان‌نامه (که دو ماه و نیم بود روش کار می‌کردم -البته بدون احتساب اوقات تلف شده، هشت، نه روز کاری بیشتر روش کار نکرده بودم-) و مجبور شدم که دنبال یه موضوع دیگه بگردم و این رئیس تحصیلات تکمیلی هم هی فُشار می‌آورد که پس چی شد پروپوزال‌ات. و من مجبور شدم که یه پروپوزالی که تابستون رو کلیاتِ موضوعش یه خُرده کار کرده بودم، با عجله درست بکنم و بدم تا ببینم استاد راهنمام چی میگه و چی میشه.
بعد از این، به جای اینکه اوضاع بهتر بشه، بدتر شد. فکرِ اینکه باید مدت‌ها روی موضوعی کار کنی که علاقه‌ای بهش نداری و در اون زمینه دقیقاً نمی‌دونی که چیکار باید بکنی و چه طوری باید جلوش ببری، دیوونه‌ام می‌کرد. (البته الان که فکر می‌کنم، در مورد موضوع اول هم همین مشکلات وجود داشت و بعدها فهمیدم که چقدر بیش‌تر از اونچه پیش رفته‌ام باید پیش رفت و علاقه هم دیگه بهش ندارم)
خلاصه اینکه میگم دیوونه‌م می‌کرد، راستی راستی میگم، تشبیهی و استعاری و اینا نه. دیوونه داشتم می‌شدم. یه خُل و چلِ به تمام معنا.
یکی دو شب که گذشت، مامان‌بابام دیدن که دیگه قابل تحمل نیست این گریه‌کردن‌ها و افسرده‌بازیای من (به خدا اصلاً دست خودم نبود، نمیدونم چرا اینجوری شده بودم. هر کاری هم می‌کردم نمی‌تونستم گریه نکنم و بازی در نیارم). یه شب رفتیم پیش دخترخاله‌ی مامانم که یه پا روانشناسه. دو ساعتی برام حرف زد از اینکه زیاد جدی نگیرمو، اینا همش میگذره و غیره و ذلک که اثر موضعی خوبی داشت و حال منو اون شب خیلی بهتر کرد. چار پنج تا کتاب هم بهم داد (که بعدها دیدم چقدر به دردم می‌خورن) و یه شربت شادی‌آور.

اما همون صبح فردا دوباره یه سری فکر دیگه اومدن سراغ من و دوباره همان و همان. البته از همون ابتدا این فکرا خیلی پیچیده‌تر از اون روایت ساده‌ی بالایی بودن و این روایت صورت ساده‌شده و خودمونی-برونیِ اون‌هاست.
شب بعد رفتیم سراغ یکی از اقوام دورتر. این بار در مطب، و این یکی، تنها روان‌پزشکِ شهرِمون. یه دسته قرص داد و گفت برو یه ماه دیگه بیا. و اصلاً هیچ اثری از این درمان‌اش ما ندیدیم.

دو سه روز که گذشت، و اوضاع داشت بدتر میشد و تقریباً همه داشتند می‌فهمیدند که مشکل من جدّی است، پا شدیم رفتیم پیش یک دکتری در اصفهان. برای دیدن یک دکتر دیگه رفته بودیم، اما بسته بود و به شکلی تصادفی این دکتره به تورمون خورد. (که بعدها فهمیدم یکی از به‌ترین روان‌پزشک‌های اصفهان است و بلکم ایران) توصیه‌ی بزرگ‌اش این بود که اولاً خیلی خودت رو تحویل نگیر و فکر نکن که مشکل‌ات خیلی مهم و اساسیه. این هم مرحله‌ایه، مثل مراحل دیگه، که میگذره. آن قدرها هم که فکر می‌کنی موفقیت صد در صد توش، در درجه‌ی اول مهم نیست و در درجه‌ی دوم شدنی. و ثانیاً این خودتی که باید حل‌اش کنی. "خودت رو دست دکترها نده." و یکی دو تا قرص هم داد که به قول خودش در کوتاه مدت بتونه شرایط را برای حل مشکل آماده کنه.
این همزمان شده بود با مراحلی که خب یه خرده امیدبخش بود. پروپوزال داشت به آسونی تصویب میشد و گرماهای محبت و دوست‌داشتن‌هایی که من در اون شب‌های سرد می‌دیدم. دوستام، پسرعموهام، بروبچز، اونهایی که باهاشون همدم و همراه بودم، همه سعی می‌کردن که از هر طریقی به من کمک کنن. مشکلی رو که فقط خودم به وجود آورده بودم، همه سعی می‌کردن حل‌اش کنن. خیلی سعی می‌کردن که بیخودی حرفی نزنن یا بی‌جهت مشکل رو کشش ندن و طوری رفتار نکنن که حال من رو بدتر کنه. این واقعاً برای من غیر قابل باور بود.
غیر از اینا مرتب چیزهایی برام اتفاق می‌افتاد که تصادفاً پیش میومدن، اما همه در جهت حل مشکل من، کمک زیادی می‌کردن. خب با این اوصاف حتماً فکر کردین که تموم شد دیگه و به خوبی و خوشی و اینا. نه خیر.
حضرت مادرمان یه جمله‌ی قصارِ (به قول مخلوق گزین‌گویه‌ی) خیلی مُهُمی گفتن که در اینجا شایان ذکره: "فرمودن که درد مثه کوه میاد و مثه نمیدونم چی‌چی میره (یه چیزی که معنی این میداد که خیلی کم کم برطرف میشه)" (از دیشب تا حالا میخوام بپرسم ازشون که اون "نمیدونم چی چی" چی بود، اما یا خواب بودن، یا من نبودم یا ایشون نبودن. موبایل هم ندارن که بپرسم)

جمعه، دی ۲۹، ۱۳۸۵

خودم

1) از دیشب تا حالا دارم فکر می‌کنم که چطور با این اینرسی وبلاگی مقابله کنم. باور کنید خیلی مشکل است. وقتی آدم یک مدتی نمی‌نویسد، هر روز که می‌گذرد، نوشتن برای‌اش مشکل و مشکل‌تر می‌شود. دیگر یک نوشته‌ی معمولی نمی‌تواند راه نوشتن را برای آدم باز کند. حتماً باید چیز مهمی باشد، که جبران این همه ننوشتن را در نظر خواننده بکند. و به همین خاطر کار خیلی سخت می‌شود.

2) اخبارهای ضد و نقیضی این روزها از گوشه و کنار شنیده می‌شود. دیشب محسن رضائی در بخش گفت‌وگوی خیری شبکه‌ی دو، خبر از جدی بودن تهدیدها می‌داد. افراد مختلف با تکیه به واقعیت‌های متفاوتی که این روزها بروز کرده، تحلیل‌های متفاوتی از وضعیت پیش رو ارائه می‌دهند و به نتایج متفاوتی می‌رسند. مشکل بتوان گفت که چه روی خواهد داد، اما تقریباً واضح و آشکار است که چیزی روی خواهد داد، که با آنکه هیچ کس منتظرِ آن نیست، همه در انتظار وقوع‌اش هستند.

3) کار برای من این روزها خیلی سخت شده. حوصله‌ی انجام کارهای جدی‌ام را ندارم و نمی‌توانم خیلی جدی تصمیم بگیرم که واقعاً می‌خواهم چه کنم. شرایط سختی را برای خودم احساس می‌کنم. شرایطی که روز به روز هم سخت‌تر می‌شود و مهلت‌های زمانی مرتباً آن را متزلزل‌تر می‌کند. در هیچ یک از جبهه‌ها دقیقاً نمی‌دانم باید چگونه ایفای نقش کنم. ماجرای افسردگی که پیش از این اشاره‌ای به آن داشتم، ماجرای مفصلی است. آثارش خوب و بد، هنوز به جا هستند و در روند فعالیت من تأثیرگذار.

4) خیلی چیزها هست که می‌خواهم در موردشان بنویسم. سخنان زیادی هست که فکر می‌کنم حرف‌هایی در موردشان دارم که نقل آن‌ها برای‌ام جالب باشد. فرصت‌ها سریع می‌گذرند و انتخاب بسیار مهم است. به نظر من،" بشر امروز بیش از آنکه نگرنده و آفریننده باشد، انتخاب‌کننده است."

5)حالا، زیاد این حرفا رو جدی نگیرین، تا من به یه تعادل درونی برسم و ببینم واقعاً چه حرفی حرف منه. یک مقداری خودم رو گم کرده‌ام. مدتی طول میکشه تا پیدا کنم. اون وقت می‌تونم با خیال راحت در مورد چیزهای دیگه بگم. فعلاً خودم از همه چیز مهم‌ترم.

پنجشنبه، دی ۲۸، ۱۳۸۵

...

خوب، اگه خدا بخواد، انگار بعد از مدت‌ها مشکلات‌ام داره یه خرده درست میشه. تصمیم گرفتم که از این به بعد، مرتب‌تر و بااسلوب‌تر اینجا بنویسم.امیدوارم بتونم اینجا رو از این حالت خمودگی و کهنگی در بیارم.

شنبه، دی ۱۶، ۱۳۸۵

خاطرات ما از نبرد با «غلام‌خِرد»

امروز به خاطر همایونی‌مان رسید که «ژیانیسم» را در عرش رها نموده‌ایم و هفت فصل آن «مستطابِ معنوی»، در «درازنای اندیشه‌ی متروکه‌ی ژاژخای» رها گردیده و منصه‌ی فرج نیافته‌اند. خاطرِ هماره اندوهناک‌مان یک چندی ملول گردیده و قوتِ خداوندگاری از کف داده است.
ما را بر «کژسخنی» دستی نیست، پایی در کفِ آن می‌نهیم، تا «صاحب‌منصبانِ دیوانی» را «بدآمد» «محصول» نیاید؛ که «نااهلی» در میان‌شان حاضر آمده، که نداند و اسوه‌گی نخواند. چه جایگاه ما نیز تفاوت کند، در «ادراک» و «شهود» و «امساک».
به سبیل تلطّف به خاطرمان برآمد که درآمدی از پیش، بر معرفیِ «کژسخنِ لایه‌ی چهارم» بنگاریم، تا رعیت وجه‌الوجوه سخن ما را، نانوشته بخوانند و زان «کهین سخن ما» اموری بدانند. و فی‌المثل آشکار سازیم که سخن ما در باب «تنظیم چراغ جلوی ژیان و تکنولرژیک آن» چه دخلی بر نظرات مشعشع «خود داشت» (که طبا رفیق‌مان جورواجور بر آن می‌تازد، بی آنکه حاصلی زان تاخت بر آسمان رعیت برفرازد)، دارد و «ژیانیسم» چه‌گون بر آن نظر می‌نماید.
لیک دیدیم خود نیز به جمله‌ی بالا غفلت نمودیم و از «کژسخنِ لایه‌ی یکم» آوردیم، که این روزها بابِ تبعِ سفها فراوان گردیده زین لایه‌ی نخستین؛ امثله و احکمه بر آن «بنا» می‌افرازند و «مثلثات» عموماً بر آن پایه‌ی سخن می‌سازند.
و فرمان دادیم «مغلوبه» را بنگارد، «غلام‌خرد»؛ تا کژسخنِ لایه‌ی چهارم بر مردمان آشکار نماید و «لب‌الالبابِ حرّافی ما» چشانده شود و عقل ستانده. هر چند امیدمان نمی‌رود بر آنکه روزگاری نظری بر دفتر دیوانی ما اندر افتد.

بعد پنداشتیم که مغلوبه بی «بسترِ» ِ خویش مغلوب است و جایگاهی بر آن نمی‌رود و این سبب آنکه، «رساله‌ی اصولیه‌ی‌ کژسخن» را باید نگاشت؛ که فراوان سخن هست در این باب؛ لیک دستی بر آن نمی‌رود و چراغی بر آن افروخته نمی‌شود. و این «اصولیه‌ی کژسخنیِ پارسی» خواهد بود و به ثناگوییِ آن «سرزمینِ دیگر»، که ندانیم‌اش، نمی‌رود. و کژسخنی لایه‌ی نخستین و دویمین را که باب خواص شد، بر تشریح آوریم و لایه‌ی سومین که باب عوام است را نیز.
و اما بعد پنداشتیم، سخنان «سرزمین دیگر»، در باب کژسخنی فراوان و مشترکات بسیاراست؛ لکن دست‌مان بر ایشان نمی‌رود. چه اگر توجه بر ایشان فرود آریم، از آنچه پیش‌تر فراهم آوریده‌ایم، ورافتیم و مجموع آوردن دشخوار گردد؛ و این نیز به مانند «دگر اندیشگان» ِ ما، بر دار گردد.
اما ناگفته نیاوریم که از زعمای لایه‌ی چهارم، در «سالیانِ نخستین خرد»، چنین مطلعی برآورده، بدین سان و لیک مفقود گشته است. و ما خود به دوچشم، آن را در «دنیماف درز» مجموع دیدیم. لکن خواندن آن بر کسی متیسر نگردید. که «اکو» خود نیز، آن ندانست.
و بعد ما را «فرس اندیسمندی» بر خواب توراتی‌مان کشانید، که «توراة» را به میان «اُستُن» دیدیم، لکن برداشتنِ آن «مستطاب» که پایه‌ی استن می‌نمود، خللی در آن بنا نیاورد، که استنی کم‌بار می‌بود و خللی در آن ساخت نیامد، که این اُستُن دروغین بود. و آن را به خواندن آوردیم، و کلمه‌ی «الحق تُکهمه» در این میان بر ما وحی گردید، که تا امروز در نظرمان ناخوانده مانسته است.